Pu-Er-thee doorloopt een speciaal rijpingsproces, fermentatie, waardoor de donkerrode kleur en de krachtige aard-achtige smaak ontstaat. Een Pu-Er thee die in de jaren 60 geproduceerd werd was een groene thee die niet geoxideerd was. Door inwerking van externe bacteriën en gisten fermenteren de theeblaadjes. Deze thee werd gestoomd, en in plakken, tegeltjes of kogeltjes samengeperst. Daarna werd de thee te drogen gelegd en opgeslagen om te rijpen. In die tijd duurde de rijping minstens vijf jaar. Eind jaren 60 en begin jaren 70 werd een nieuw rijpingsproces bedacht om het proces kunstmatig te versnellen. De thee kon hierdoor in een paar maanden drinkbaar gemaakt worden en werd voor de thee industrie dus sneller verkoopbaar. Tegenwoordig worden beide methoden naast elkaar toegepast, waardoor er zowel ruwe thee als rijpe gekookte behandelde thee voorhanden is.
Om pu'er te produceren, zijn er veel extra stappen nodig voordat de thee daadwerkelijk wordt geperst. Eerst wordt een bepaalde hoeveelheid droge máochá of gerijpte theebladeren afgewogen die betrekking heeft op het uiteindelijke gewicht van de bingcha . De droge thee wordt vervolgens licht gestoomd in geperforeerde blikken om de thee zachter en plakkeriger te maken. Hierdoor kan het bij elkaar blijven en niet afbrokkelen tijdens compressie. Een kaartje, of extra versieringen, zoals gekleurde linten, worden op of in het midden van de bladeren geplaatst en omgekeerd in een stoffen zak of in een doek gewikkeld. Het theezakje wordt in de stoffen zak verzameld en tot een bal uitgewrongen, met de extra stof om zichzelf heen gebonden of opgerold. Deze spiraal of knoop produceert de ingedeukte inkeping aan de achterkant van een theecake wanneer erop wordt gedrukt. Afhankelijk van de vorm van de pu'er die wordt geproduceerd, kan een katoenen zak al dan niet worden gebruikt. Bakstenen of vierkante theesoorten worden bijvoorbeeld vaak niet samengeperst met zakjes.